เดินทางมาถึงวันสุดท้ายของ Spooky Week สัปดาห์หลอนซ่อนตายกันแล้ว วันนี้ Artist In our Radar ขอพาผู้อ่านมาฟังเรื่องราวความตาย ผีสาง และความหลอกหลอนผ่านผลงานของ ‘นายกร่าง’ เจ้าของลายเส้นละเอียดและภาพหวานหลอนหัวกันบ้าง
วันนี้เรามาแปลกสักหน่อย เพราะอยากให้ฟังเรื่องราวของเขาจากปากของ ‘นายกร่าง’ เอง (เองเองเองเอง/ซาวด์ขึ้น) ขอแนะนำให้เปิดรายการผีๆ สักเรื่องคลอไป
“สวัสดีครับ ผมคือ ‘นายกร่าง’ ปัจจุบันกลับมาช่วยที่บ้านทำสวนผลไม้และทำงานศิลปะอยู่ที่จังหวัดสุราษฎร์ธานี ตัวผมเองชอบวาดรูปมาตั้งแต่เด็ก แม่เล่าให้ฝังว่าผมเริ่มหมกมุ่นกับการวาดมาตั้งแต่เริ่มเรียนอนุบาล แต่ก็ไม่ได้รับการฝึกอย่างจริงจังจนกระทั่งตอนอายุ 16 ปี ผมได้รับคัดเลือกให้เข้าเรียนที่วิทยาลัยช่างศิลป์ ลาดกระบัง (เห็นวิญญานครั้งเเรกและครั้งเดียวก็ที่นี่)
“ช่วงใกล้เรียนจบปริญญาตรี ผมได้อ่านมังงะแนวดาร์กแฟนตาซีชื่อ Berserk ทันทีที่ได้อ่านมังงะเรื่องนั้น ผมก็เริ่มหมกมุ่นกับการวาดภาพลายเส้นสัตว์ปะหลาด สมัยนั้นเฟซบุ๊กยังไม่เป็นที่นิยม ผมเลยวาดเก็บไว้เฉยๆ จนได้เรียนปริญญาโทที่ศิลปากร เพื่อนคนหนึ่งก็แนะนำให้ผมลองเปิดเพจดู ภาพช่วงนั้นไม่ค่อยมีผีสางมากนัก ตีความเป็นบรรยากาศแปลกๆ รกร้างและมีตัวประหลาดมากกว่า แต่มันก็เป็นช่วงเดียวกับที่ผมยุ่งกับการเรียน ทำวิจัย และทำงาน เพจจึงร้างไปนาน
“ช่วงหมดไฟในการวาดการ์ตูน เพื่อนก็มาเเนะนำให้ฟังรายการผีอีกครั้งหลังจากที่ไม่ได้ฟังมานาน นั่นคือ The ghost radio ซึ่งผมและเพื่อนฟังกันมาตั้งแต่ยังเป็น The shock radio พอฟังนานเข้า บวกกับการกลายเป็นผีและพฤติกรรมช่วงที่เป็นผีนั้นเป็นอะไรที่ผมสนใจมาก ผมจึงเกิดแรงบันดาลใจและมีภาพของผีและปีศาจในหัวจำนวนมาก จนได้กลับมาวาดภาพเหล่านี้อีก
“สำหรับผม เรื่องผีมันมีเสน่ห์ในแบบของมัน เป็นงานศิลปะที่ต้องใช้ทักษะในการเล่าเรื่องที่ดี มีหลากหลายปัจจัยที่จะทำให้กลุ่มคนได้สัมผัสประสบการณ์สยองขวัญ ทั้งความบ้าระห่ำ ลบหลู่ สัญญา ฆาตกรรม ความโลภ ความโกรธ ความดี ความเศร้าและความรัก การจะออกแบบคาแรกเตอร์ผีนั้นจึงต้องทำความเข้าใจบริบทหลายอย่าง ซึ่งมันทำให้ผมรู้สึกกระตือรือร้น เพราะเอาจริงๆ แล้วเรื่องผีมันมีที่มาจากชีวิตมนุษย์
“ในรายละเอียดการทำงาน ผมเป็นคนชอบการวาดเส้นมากและในบรรดาอุปกรณ์วาดเส้นที่เข้ามือที่สุดคือปากกาลูกลื่น จากประสบการณ์ ปากกาที่ใช้มาสักระยะกับปากกาที่เพิ่งใช้ให้ความรู้สึกของเส้นที่ต่างกัน หากใช้ให้เหมาะสมและถูกต้องมันสามารถตอบสนองความต้องการของผู้วาดได้อย่างดี”
ตามไปฟังเรื่องหลอนของผีแบบต่างๆ ได้ในภาพต่อๆ ไป
ผีนางน้ำฝน
“ผีนางน้ำฝนเป็นตัวละครผีตนเเรกที่ปรากฎในนิยายภาพ ‘นิทานนายกร่าง’ เรื่องมันมีอยู่ว่าผมได้รับเเรงบันดาลใจจากเรื่องเล่าผีเรื่องหนึ่ง ในตอนยังเป็นมนุษย์เธอได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับพิธีกรรมเวทมนตร์คุญไสยสายมืดเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ต้องการ และเมื่อทำสำเร็จผลของมันกลับย้อนมากลืนกินชีวิตและวิญญาน วิญญานของเธอจึงถูกสะกดให้รับใช้หมอผีเพื่อทำสิ่งต่างๆ เธอจะกลายเป็นตัวแปรสำคัญในเรื่อง ไม่ว่าดีหรือเลว โชคชะตาได้กำหนดไว้แล้วโดยผู้วาด
“ผมชอบตัวละครนี้เพราะมันคือเรื่องราวของผู้หญิงคนหนึ่งที่มีความทะเยอทะยานในชีวิต มันมาจากเรื่องราวความต้องการของมนุษย์ธรรมดาที่มีชีวิตยากเข็ญ สุดท้ายมันก็ค่อยๆ นำเธอดำดิ่งไปสู่ความแตกสลาย เป็นตัวละครที่แสดงภาพสะท้อนความเลวร้ายที่มาจากผู้ชาย”
เปรต
“นี่คืองานคอนเซ็ปต์อาร์ตของวิญญานบาปหนาที่เมื่อตายแล้วจะไปเกิดในภพภูมิของเปรต ต้องอยู่ชดใช้กรรมบนโลกมนุษย์ในมิติของตนเอง จะปรากฏกายเมื่ออยากแสดงให้เห็น
“ต้องยอมรับว่าเปรตเป็นผีที่แทบจะไม่มีขอบเขตในการออกแบบ ความน่าสยดสยองและเวทนานั้นขึ้นอยู่กับกรรมที่ได้ทำในตอนเป็นมนุษย์ ก่อนจะวาดผมมักคิดเสมอว่าเปรตตนนี้เคยทำอะไรมา บาปส่วนไหนที่มากหรือน้อยจะแทนค่าด้วยรูปลักษณ์ที่พิลึกพิลั่น
"การได้ออกแบบเปรตจัดเป็นความเพลิดเพลินอย่างหนึ่งเพราะไม่ต้องอ้างอิงจากข้อมูลต่างๆ มากจนเกินไป เปิดโอกาสให้ได้ใช้จินตนาการอย่างเต็มที่”
ผีนางรำ
“ผีนางรำเป็นหนึ่งในตระกูลผีไทยที่ทรงพลังชนิดหนึ่งและเป็นป็อปคัลเจอร์ที่ถูกผลิตซ้ำในสื่อต่างๆมากมาย ตามความเชื่อนั้น การจะหลีกเลี่ยงผีนางรำคืออย่าให้พวกเธอโกรธ ง่ายๆ เลยคือไม่ควรเข้าไปยุ่งตั้งแต่แรก
“การปรากฏกายส่วนใหญ่มาในสภาพหญิงสาวใส่ชุดไทย รำสวยบ้าง รำได้น่าจับไข้หัวโกร๋นบ้าง แต่เมื่อเป็นงานศิลปะ ผมจึงเพิ่มจินตนาการของตนเองเข้าไป คิดว่าหากพวกเธอโกรธสุดๆ จะออกมาในรูปแบบไหน ผลที่ได้คือสนุกไปอีกแบบเพราะต้องพยายามคิดให้เกินสามัญสำนึก เราจึงจะได้ผีนางรำในรูปแบบต่างๆ มากมายเมื่อเธอสำแดงฤทธิ์ เป็นสิ่งที่ถูกซ่อนไว้ในความสวยงามของพวกเธอ"
