“ฉันจินตนาการถึงฉัน แล้ววาดฉันลงในผืนผ้าใบของฉัน” 

มุมมองของ จอง ยอน-มิน (Jung-Yeon Min) ศิลปินชาวเกาหลีในปารีส ที่เห็นว่าศิลปินในฐานะผู้สร้างงาน เป็นคนเดียวที่รู้ลึกรู้จริงเกี่ยวกับผลงานศิลปะของตัวเอง ได้กลายมาเป็นผลงานภาพวาดสีอะคลีลิกที่มีตัวเธอเป็นแกนกลางของโลกเหนือจริงเสมอ

แม้ว่าไอเดียที่ศิลปินดึงเอาตัวเองเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของงาน จะเกิดขึ้นบ่อยครั้งในโลกศิลปะไม่ว่าจะยุคสมัยไหน แต่สิ่งที่ทำให้ผลงานของมินต่างออกไปก็คือ ฉากหลังในโลกเหนือจริงของเธอ สร้างขึ้นด้วยชิ้นส่วนโมเลกุลเล็ก ๆ ในร่างกายที่เราไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า จึงทำให้มินนิยามผลงานของตัวเองว่าเป็นศิลปะ Post-Surrealism ที่แปลงความจริงเข้ากับความจริง จนเกิดเป็นภาพอันเหนือจริง หรือพูดง่าย ๆ ก็คือ ผลงานของเธอเกิดขึ้นจากสสารที่มีอยู่ในโลกความเป็นจริง ไม่ได้เกิดขึ้นจากชิ้นส่วนในจินตนาการ

ภาพวาดของมิน ดึงดูดสายตาด้วยฉากมวลจุลินทรีย์ขนาดใหญ่อันบิดเบี้ยวที่มีคนตัวเล็ก (ซึ่งเป็นตัวศิลปินเอง) เป็นจุดโฟกัส แม้กลิ่นอายของภาพที่ผสมรูปแบบตะวันตกและตะวันออกเข้าด้วยกัน จะดูสวยงามจนละสายตาไม่ได้ แต่ความพิศวงในภาพก็ทำให้ผู้ชมอย่างเราคิดไปไกลว่ากำลังจะถูกสิ่งมีชีวิตขนาดเล็กที่เคยเห็นกันในกล้องจุลทรรศน์กลืนกินเข้าไปในไม่ช้า ที่สุดแล้วหากลองถอดรหัสภาพวาดของมินออกมาก็จะเห็นว่า สสารไม่ได้อยู่ภายใต้ร่างกายของเรา แต่เป็นตัวเราต่างหากที่ถูกประกอบสร้างขึ้นจากสสารที่มองไม่เห็นนั่นเอง