เราเคยมองดวงจันทร์แล้วก็หวังแบบเด็ก ๆ ว่าคงมีคนอีกที่กำลังมองอยู่ด้วยเช่นกัน ความรู้สึกนั้นชัดเจนอยู่เสมอ แม้ดวงจันทร์จะเปลี่ยนรูปร่างอยู่เรื่อย ๆ ในทุกค่ำคืนที่ผ่านไป เช่นเดียวกับแสงไฟตามท้องถนน ที่ห่อหุ้มและหลายครั้งก็คุ้มครองเราตลอดการผจญภัยยามค่ำคืน

และก็เช่นเดียวกันกับนิทรรศการ ‘Good Old Neon’ ที่กระตุ้นความรู้สึกที่แอบอายอยู่ในสำนึกรู้ของเรา ด้วยสัมผัสที่แผ่วเบาและอ่อนโยน จากผลงานของศิลปินทั้งสามในงาน

ก่อนจะได้ชมผลงานของของทุย-เทียนเหงียน (Thuy Tien Nguyen), เจษฎา ภูเวียง และ มาริษา ศรีจันแปลง ในนิทรรศการ อริญชย์ รุ่งแจ้งต้อนรับเราด้วยหลอดไฟนีออนสีขาว ที่เขานำมาจากโรงภาพยนตร์ย่านพหลโยธิน แล้วนำมาเคลือบด้วยน้ำผึ้ง โรงภาพยนตร์ที่ “รู้กัน” ว่าความปรารถนาทางเพศในแบบที่ต่างไปจากมาตรฐานหลักของสังคม จะได้รับการปลดปล่อยที่นี่ เราไม่แน่ใจนักว่าเขาเคลือบหลอดไฟไว้ด้วยน้ำผึ้งทำไม แต่ร่างกายของเราตอนนี้ก็ถูกอาบไปด้วยแสงไฟจากมันเรียบร้อยแล้วทั่วทั้งตัว และทำให้เกิดความรู้สึกที่ยากจะอธิบายจริง ๆ

“ใน Good Old Neon สัญญะถูกแทนที่ด้วยสัญชาติญาณและการกระทบใจ” ส่วนหนึ่งจากคำอธิบายนิทรรศการบอก และเราก็หมดความสงสัยทันทีที่เข้าไปในงาน ภาพวาดที่มีเฉดสีสดใสลอยฟุ้ง คราบน้ำตาลที่เหนียวติดรองเท้า และภาพดวงไฟจากท้องถนนที่พร่ามัวเพราะมองผ่านกระจกหน้าต่างที่มีไอน้ำเกาะ เราเดินเข้าไปในห้องแกลเลอรีสีขาวก็จริง แต่เราทะลุขีดจำกัดของสถานที่และเวลามาแนบชิดกับประสบการณ์ทางอารมณ์ที่แสนเปราะบาง

เฉดสีสายรุ้งที่พร่ามัวในภาพของเจษฎา ภูเวียง ทำหน้าที่ดูดกลืนเราเข้าไปในจักรวาลที่เขาอยู่ มากกว่าจะเรียกร้องให้เราไปตีความอะไรกับมัน มันตรึงเราด้วยวิธีมองโลกที่แปลกใหม่และใกล้ชิด เหมือนการได้เข้าไปอยู่ในดวงตาของศิลปิน ถ้าการรู้จักใครสักคนคือการรับฟังเรื่องเล่าประสบการณ์ของเขา ภาพวาดเหล่านี้ก็ทำให้เรารู้จักเขาแบบแนบแน่นขึ้นไปอีก ด้วยการนำทางเราเข้าไปในประสาทสัมผัสที่เขารับรู้ มองเห็น และรู้สึก แบบเดียวกับที่แสงไฟจากโรงหนังเก่า ที่ทาแสงทับตัวเราและทั่วทั้งพื้นที่ลับ ๆ ที่ใครบางคนเท่านั้นจะเข้าใจ

เช่นเดียวกับการแปรรูปน้ำตาลให้กลายเป็นรูปทรงขาเก้าอี้ของคุณยายโดยศิลปินชาวเวียดนาม ทุย-เทียนเหงียน เขาปลดปล่อยเราจากกำแพงของภาษาและตรรกะ ที่ทำทีเหมือนจะเป็นสิ่งสากลของทุกคน และไปเน้นสัมผัสที่โอบอุ้มพวกเราแทน ความร้อน ความชื้น และทุกสิ่งทุกอย่างที่ลอยล่องอยู่ในอากาศภายในห้อง ก่อรูปตัวตนของเราขึ้นมาแบบเดียวกับที่แม่พิมพ์รูปขาเก้าอี้ก่อรูปน้ำตาลที่เคยเหลวให้กลายเป็นรูปทรงตามแบบ และมวลบรรยากาศในห้องนั้นก็รักษาสภาพหรือเปลี่ยนสภาพเรา ไม่ต่างจากแม่พิมพ์ก้อนน้ำตาลรูปขาเก้าอี้ ที่อาจจะเหลวละลายไป ไม่ต่างกับคนกรุงเทพฯ ในเดือนเมษายน

หลอดไฟนีออนเล็ก ๆ บนท้องถนนเองถึงแม้จะมอบแสงสว่างให้ทั้งเมืองเหมือนกับดวงจันทร์ไม่ได้ แต่เราปฏิเสธไม่ได้หรอกว่ามันฝังรากลึกอยู่กับความรู้สึกที่แอบซ่อนอยู่ภายในความทรงจำจาง ๆ ของเรามากมาย และนิทรรศการ ‘Good Old Neon’ ก็เป็นการเดินทางที่พาเราไปเจออารมณ์อันหลากหลายของคนมากมายที่เราอาจไม่ได้รู้จักเขาจริง ๆ เลยในชีวิตทั่วไป

นิทรรศการ Good Old Neon
โดยศิลปิน ทุย-เทียนเหงียน (Thuy Tien Nguyen), เจษฎา ภูเวียง และ มาริษา ศรีจันแปลง
ภัณฑารักษ์โดย อริญชย์ รุ่งแจ้ง
จัดแสดงที่ Nova Contemporary
ตั้งแต่วันนี้ - 8 พฤษภาคม 2567